Dövüş
Sessiz gecede, karanlıkta yalnız,
Adaletsizlik üzerine düşünceler
bizden farklı olanların çektiği acılar,
Nefret kurbanları, kayıtsızlık kurbanları.
İncinenlerin düşünceleri,
Bağışlanmadan ölenler için,
Yaşayan ama yaralarını taşıyanlara,
Kalplerinde acı ve keder taşıyanlar.
Ancak bu düşüncelerde güç de buluyoruz,
Çünkü nefretten daha fazlası olduğunu biliyoruz,
Sevgi ve merhamet var,
Adaletsizliğe karşı birlikte durabileceğimizi.
Ayağa kalkıp mücadele edenleri düşünüyoruz,
Seslerini yükselten ve boyun eğmeyenler,
Herkesin özgürlüğü için ayağa kalkanlar,
Eşitlik ve adalet için savaşanlar.
Kasım ayıyla birlikte
Kar için çok soğuk
Ve alevleri söndüremeyecek kadar sıcaksın, Kasım.
Bir Eylül günü gözlerimi annemin kollarında açtım.
Bir Kasım gecesi onları kapattım, ateşin ortasında
Annem ve babamın ilk çocuğu
Evin ilk torunu, pek çok şeyin ilki,
Benim adım Yeliz ve anlamı aydınlatan, parlatan, temiz bir nefes
Annem ve babam gibi benim için de parlak, taze bir gelecek umut ediyorlardı.
Kasım ayı soğuk ve ağaçlardan son yapraklar dökülüyor.
O gün üç tane vardı.
23 Kasım 1992'de
soğuk, karanlık bir gecede
AMA UNUTMAYACAKSIN
Büyükannem yabancı bir ülkeye sadece bir bavulla geldi ve evine döndü
üç tabutla
Rüyalarım vardı.
Hepimizin hayalleri vardı.
Neşeliydim
Hepimiz neşeliydik
Umutlarımız vardı ama
Kasım
Ama unutmayın: her kışın sonunda
Bir bahar geliyor
Bir gün mutlaka görüşeceğiz.
Yas tutanlar
Biri sana sorduğunda
Çocukluğun nasıldı?
Aklına ne geliyor?
Güzel olmalı.
ancak 23 Kasım 1992 tarihinde
üç çocuk için
her şey değişti
Emrah
Namık
ve İbrahim Arslan
Yedi yaşında bir çocuk
Alevlerin arasında saatlerce
unutulmuş
mutfağın bir köşesinde
büyükannesi tarafından bir battaniyeye sarılmış
Hayatta kalmasını ona borçlu.
yedi yaşında bir çocuk olarak
Ama biri bir kişinin hayatını kurtarırsa,
Sanki o, bütün insanların hayatını koruyor gibidir.
(Kur'an: Sofra Suresi, ayet 32, çeviri Hartmut Bobzin)
Büyükanne kendi hayatına saygı duyuyordu
O korkunç gecede büyükannenin.
ama yedi yaşındaki
o kurtardı
korku dolu
masaya yapıştı
ve saatler sonra bulundu
hala ıslak.
Bu çocuk o gece ne yaşadı?
Alevleri görebiliyor muydu?
duman ve
Çığlıklar
Unutmak mı?
Çocukluğu o gece kayboldu.
ve sadece
kız kardeş
Büyükanne
ve kuzeni
ve belki de
umut ve güven
insanoğlunda.
Yedi yıl,
yedi
öğrendiğinde
kız kardeşinin asla gelmeyeceğini
oyun alanına gitmek için.
Bu yedi yaşındaki çocuk
kayıp
on bin dokuz yüz elli yedi gün boyunca.
Kardeşim
Kuzen
ve büyükannesi
hala insanlarla sevgiyle buluşuyor
hayatla mücadele
nefret veya kindarlık olmadan
Korkaklar kaçar
cesur, diğer yandan
yaşam mücadelesi̇
kendi kalpleriyle.
Yedi yaşındaki çocuk
ruhunda bir savaşçıdır
Hala,
ve bu ruh onunla kaldığı sürece
hiçbir şey onu engelleyemez.
Keşke
bu dünyadaki diğer çocukların
çocukluklarını kaybetmemek
umut, neşe
neşe.
Din, dil, köken, ten rengi,
insanlar
çocuklar
birbirlerinden.
anıları canlı tutma mücadelesi ~ reclaim and remember ~ das erinnern erkämpfen
Anmanın Kavgası – Kaybettiklerimizi, yaşananları, unutulanları, gizlenenleri ve yaralarımızı. Hala, bu mücadelenin ihtiyacı ilk günkü tazeliğinde ve her zamankinden daha da önemli.
Anmak ne anlama geliyor? Dayanışma ne anlama geliyor? Dayanışmayla anmak ne anlama geliyor? Geride kalanların yaşadıklarını görünür kılmak ne anlama geliyor? Kendi tasarladığımız, kendi belirlediğimiz, görünür, dayanışmacı ve destekleyici yad etme neye benziyor? Arslan ve Yılmaz aileleri 30 yıldır bu mücadelenin içinde.
NE OLMUŞTU?
Arslan ailesinin evi 23 Kasım 1992 tarihinde neo-faşist failler tarafından molotof kokteylleriyle kundaklanmıştı. Yangında, 10 yaşındaki Yeliz Arslan, 14 yaşındaki Ayşe Yılmaz ve 51 yaşındaki Bahide Arslan öldürüldü. Saldırıda diğer aile fertleri de, bazıları daha ağır olmak üzere, yaralandı. Neo-Naziler, daha önce de Türk kökenlilerin de yaşadığı Ratzeburger Straße 13’te bir kundaklama girişiminde bulunmuştu. Dokuz kişi ağır şekilde yaralanmıştı.
Saldırıdan kurtulanlar ve yakınları, ırkçı saldırı kurbanlarının ve hayatta kalanların kendi belirledikleri şekilde anılabilmesi için 30 yıldır mücadele veriyor. “Sürgünde Mölln Konuşması‘nı” ve “23 Kasım Anma Günü”nü organize ediyorlar, kendi seçtikleri anma törenlerinde diğer ırkçılık mağdurlarını destekliyorlar, eğitim etkinlikleri ve görgü tanıklarıyla konuşmalar düzenliyorlar ve kendi hikayelerini anlatıyorlar. Ve yalnız da değiller. Irkçılık mağdurları, farklı bakış açılarını da ön plana çıkarıyorlar. Hayatını kaybedenleri ve geride kalanları çalışmalarının merkezine alıyorlar. Bir araya gelerek, yaralı yerlerimizden bizleri birleştiriyorlar. Anma Günü ve Sürgündeki Mölln Konuşması da bizlere bir araya gelme ve bağ kurma ortamı sağlıyor.
Sürgündeki konuşma şimdiye kadar Hamburg, Lüneburg, Bremen, Köln, Berlin, Frankfurt am Main ve Kiel’de yapıldı. Kutlu Yurtseven, Adetoun Küppers-Adebisi, Argyris Sfountouris, Doğan Akhanlı, Esther Bejarano, İdil Baydar, Newroz Duman ve Naomi Henkel-Gümbel ve Freundeskreis United önceki yıllarda katılımcılar arasındaydı. Konuşma „Sürgünde“ çünkü, 2013 yılından bu yana Mölln şehrinin „resmi“ anma törenlerinin bir parçası değil.
Bizim için anma siyaseti, yaşayan bir toplumsal eleştiridir. Bizim için dayanışma; adalet, dışlanmış hayatlar, ve toplumumuzda günümüzde dahi var olan ırkçılık hakkında sorular yöneltmek anlamına geliyor. Bizim için dayanışma, mağdurların gözünden cevapları, soruları ve talepleri dayanışmanın temeli haline getirmektir. Bizim için dayanışma, hayatta kalanlar ve mağdurlarla bir arada olmak demektir.
Pek çok tecrübe ve hikaye var. Çok fazla yara var. Birçok dilek ve ihtiyaç var. Birçok bakış açısı var. Bunların duyulması gerekiyor. Tek başına kalmalarını önlemek için. Bir araya gelmek için. Çeşitlilik için. Yaşananları ön plana çıkarmak için. Ve böylece anma politikalarına meydan okumak için. Çok seslilik içinde, kolektif olarak.
„1992 Mölln Irkçı Kundaklama Saldırıları Anma Grubu“, Arslan ailesinın fertleri ve arkadaşları ile diğer anma girişimlerinden ilişkili kişilerden oluşmaktadır.
“HER ZAMAN BURADA OLACAĞIZ!”
1992 Mölln Irkçı Kundaklama Saldırıları Anma Grubu
https://gedenkenmoelln1992.wordpress.com/